Kom chillit dhjetë vjet qetu n’kafiq. I kom ndërru disa gjenerata. Tash Era e këta jonë gjenerata ma e re. M’kanë kalu disa nëpër… kurgjo, kom shëtitë, kom bo… E kanë vetë njihere, dy ksi [storie] me t’i tregu. Njihere çika e madhe, kur u konë krejt e vogël, Toska, edhe baba jem e veti ‘Çka e ki babën?’ Edhe ajo kqyrke çka e kom babën. ‘Çka t’punon baba?’ Tash ky po don m’i ndihmu, a din, m’i thonë piktor, edhe po ja bon ‘Pi – pi – pi…’ Ajo tha, ‘Pijanec!’ (qeshin) E dyta, e kjo tash po t’kallzoj çka i ka thonë e dyta mësusës, e qato kom bo këto dhjetë vjet tjera. Kur e ka vetë mësusja, ‘Çka t’punon baba?’ Kjo i ka thonë, ‘Bon qejf’ (qeshin).

…duke qenë në Maribor edhe në Slloveni edhe në shoqatë kom lëvizë, kom lëvizë domethanë pa ndonji, domethanë pa kerr, domethanë pa ndonji kursim, se nuk ishin, domethanë ishin mundësitë, s’ishte nevoja me kursy. Me lëvizë edhe në festivale […] Se  ka shumë festivale, shumë aktivitete në Lublanë, domethanë janë tu u përpjekë që edhe në qendrat e tjera, po… Bukur disa vite, kështu që kam qenë gjithnji i pranishëm edhe kur s’kom pasë ndonji kompozim, po kom qenë, i kom përcjellë.

Ajo, ajo ka qenë gjithashtu nji rifreskim, nji intensitet i ngritur n’krahasim me, me, siç ishin kushtet ktu atëhere. Prandaj edhe frymëzimi ka qenë më i madh. Po, sikur edhe frymëzimi, pikërisht ai ma interni që zakonisht thuhet se krijimtaria bohet në vetmi. Domethanë, se ka diçka t’vërtetë aty. Domethanë n’qetësi, n’vetmi”

… nuk është çështja Parisi apo ai kontakt tepër pse unë kom ndëgju vetëm orkestra t’mira, apo vetëm artistë t’mirë, vetëm ngjarje të mdhaja, por nga ajo pozitë njeriu e vështron shumë ma mirë rrjedhën këtu [në Kosovë]. Unë kom fillu domethënë ta kuptoj ma, ma qartë, t’i shof vlerat e muzikës shqipe, shqiptare, ato vlera që i ke, ato vlerë që i ke, a po? Domethënë, kur je pak ma larg ajo distancë t’them edhe fizike a po, por sidomos kulturore e ambientit a po, e shef ma mirë ambientin të cilën ti do t’i kthehesh a po.

Është ambient i yti inicial, a po? Dhe unë e kom pa shumë ma mirë dhe nuk është e parandsishme ajo se zhvillimi apo përcjellja e të them standardeve që ekzistojnë në nji qendër kulturore. S’pari njiherë hetimi, kuptimi, përjetimi i atyre standardeve, ajo është, ajo t’bon mirë që pastaj ti në një ambient të pazhvillum qysh kemi qenë, t’i plasosh dhe t’mundohesh t’i ruash ato standarde. Ato nuk, ato standarde nuk i shef në qoftëse shkon njiherë në Paris, për shembull a po? E shef ni koncert edhe kthehesh, edhe kshtu duhët me bo. Jo, kur e… atëherë kur e përjeton ritmin e nji qendre t’madhe.

Im vëlla që ishte kujdestar klase, i thotë kolegut të vet, […] ‘Jepu disa probleme [matematikore] gjatë verës të ushtrojnë,’ dhe ai na dha disa fletë të shtypura në makinë. Dhe unë edhe shoku im i klasës […] që e kemi kry tetëvjeçaren bashkë, Xhelali, gjithë verës kemi ushtruar në bahçe, i themi ne, në kopsht nën hijën e mollës. Ai ishte pak më i mirë se unë,  gjithë verën e gjatë, korrik, gusht deri në shtator, matematikë i ndanim herë veç ai, veç unë, pastaj a e kemi mire? Mirë, njëherë, e dy herë, e tri herë po ushtronim. Ushtronim edhe mendonim tash, po mirë, mirë e dhamë provimin, po në qoftë se s’e japim ç’të bëjmë? Po të ngelje në klasë atëherë ishte koritje e madhe, s’kishe fytyrë të dilje në katund as kurrkund.

Edhe ne me mendjen tonë të atëhershme fëmijnore patëm marrë një vendim […] në qoftë se ngelim në klasë, nën një, ishte ta vrasim vetën, po të bëjmë vetëvrasje; nën dy, ishte ta vrasim profesorin me thikë se armë nuk kishim, thikë mund të gjenim, s’kishim as thikë, por mund të gjenim, mendja jone, tre opsione i kishim; dhe nën tre, kjo ishte pak më e lehtë, të iknim në Shqipëri. Vendlindja ime Veleshta, […] e ka dymbëdhjetë kilometra Struga. […] Hypnim në anije në Strugë, liman, udhëtonim dy-tre orë, ishte udhëtim shumë i bukur  […] Edhe shkonim në Shën Naum. […] Luanim, këndonim, shokë, shoqe kështu, dhe aty ishte afër kufiri […]  Ne nuk lejohej të afroheshim aty, por e sodisnim nga larg dhe mendonim tashi në qoftë se s’do ta jepnim  provimin nga matematika, ishin tre opsione: vetëvrasja, vrasje edhe ikje. Mendonim që atje mund ta realizojmë ikjen në Shqipëri, sepse për brezin tim dhe për brezin para meje Shqipëria ishte njëfarë parajse dhe të gjithë të rinjtë e asaj moshe ëndërronin të iknin në Shqipëri, po të gjithë.

Kur fillova me punu në 1954, ata kqyrshin filma të kaubojëve. Ato kanë qenë të popullarizume, filmat e kaubojëve, e ndërkohë filluan filmat indian [amerikanët aborigjin], në vitet e ‘60-ta filluan filmat Indian. E mandej filloi populli me ardhë në kinema. Mandej ka pasë filma serik që kanë ardhë, kaubojë italianë. Kanë zgjatë 45 minuta, po u mbushke salla, 11 serija në 45 minuta. Ka pasë përfitim prej tyne, edhe prej filmave të kaubojëve. Ma së shumti kur lujke John Wayne, Tony Curtis edhe njo tjetër i famshëm, kur lujshin ata u mbushke salla, shumë u bojke tollovi. Mandej fillun filmat romantik, e aty vijshin ma të shkollumit. E kto filmat me kauboja gjithë i kqyrshin të rinjtë, eh ‘bam bum, bam bum’ mandej fitojshin gangsterët edhe kta apllaudojshin.