Për çdo vit kemi shkuar në Maqedoni ne Ohër ose në Dibër, ose në ndonjë vend tjetër për të parë dallimet e gjuhës, se te ne flasim ndryshe te ata ndryshe, atje kemi folë gegnisht ne. Pastaj më 72-tën çak, u bë të flasim në gjuhë të unisuar, rëndë ka qenë për ne, aq më rëndë për nxënës, tejet më rëndë  për prindër, se diçka nifarë shtese, prapashtese…po që reagonin, ‘Tregona, tregona si duhet’. E menzi qe u adaptuam, pas disa vitesh mandej na u duk krejt normale. Të folurit tanë ende e flas kudo që shkoj zyrtarisht, ende flas ne gjuhë të unisuar, nuk mund të flas gegnish.

E kom ni vetvetin shumë të sigurtë kushtet jonë konë shumë t’mira, pastërtia u konë në nivel, pengesa nëpërmes shoqnies s’kom pasë, kem pasë komunitete të ndryshme: boshnjakë, serbë, shqiptarë, turq, po kemi kalu shumë mirë, një jetesë bashkarisht e kemi pasë. Po sidomos une në atë repart ku kom punu i vetmi jom konë i komunitet rom po apet po thom osht’ ni fjali, ‘Njeri qysh ta bon veten edhe gjindet në atë rrethinë’. Po une s’kom ni as aty as n’shkollë, edhe në fillore edhe n’shkollë t’mesme edhe shkollën e lartë i vetmi jom konë i komunitetit rom në klasë po kurrë s’e kom ni vetin keq, e as shoqnia s’ka ni vetin keq qe kanë pasë në rreth të vetin një rom. Kemi kalu shumë mirë në atë kohë… para se me krisë kjo lufta atëherë ka pasë do nënshkrime do marrëveshje që i kanë pasë. S’e di! Shumica e kombësisë shqiptare e braktisën punën jo vetëm nëpër fabrika por edhe nëpër mësime, gjithkun…

E kam pasë Radmilla Rexhepagiqin, ka qenë muslimane, kimiste… Ajo kur spjegojke bashkëdyzimet, molekulat strukturale, disi nuk ka pasë nevojë me mësu në shpi… po aty në mësim e kam marrë aq direkt, aq fort mirë i kam dëgju ligjëratat që kurrë në shpi nuk i kam lexu ato dhe gjithë kam pas 5-she.

Shpesh e përdorim edhe këtë fjalë që fëmija i komunitetit rom kur të lindë, ai meniherë i dinë katër gjuhë, sepse e kërkon rrethi këtu edhe na nuk e kemi këtë problem. […] Ajo që m’ka metë çdo herë e regjistrune n’tru si një segment dhe ka qenë edhe një shtytës edhe për mu për me vazhdu m’i motivu fëmitë e mi, ka qenë momenti kur, nëna ime çdo herë m’ka përciellë edhe në shkollë edhe në kthim prej shkollës. Edhe, shka ka qenë interesant, ajo e ka ditë njifarë rendi që prindërit duhet m’i përcjell fëmijën, m’i ba detyrat, edhe kërkojke, domethanë mas kthimit tim nga shkolla t’i bëj detyrat, të shkruj, të bëj detyrat e matematikës apo të shkrimit-leximit. Edhe, unë deri në klasën e dytë apo edhe të tretë, vërtetë nuk e kam ditë që nanën e kam analfabete, sepse ajo çdo here rrike përmi kry tem, unë t’u kujtu që ajo po e din çka jam t’u ba, çka jam t’u shkru e çka jam t’u lexu. Unë t’u kujtu se ajo p’e kupton.

Në Prizren vendosa me nejtë se m’pëlqei ma s’shumti, fëmija u adaptun ma së shumti në Prizren këtu. Se prej ‘66-tës që kom ardhë këtu, tanë këtu nxunë shoqni, shokë e shoqe, u adaptun. Po edhe unë u adaptova. […]. Në Gilan, unë thashë, në Gilan kom kalu shumë mirë edhe këtu pata shokët e mi, me shku në Prishtinë tash, tan’ Kosova është aty, aty është Podujeva, Drenasi, Peja e Gjakova, tanë jonë, krejt Kosova është aty në Prishtinë, po këtu më pëlqei ma s’shumëti, nxuna shoqni ma të afërt edhe atëherë, edhe tash i kom […]

Me thanë të drejtën, jeta në Prizren nuk ka ndryshu shumë, me përjashtim si jeta tash është pak ma e gjallë, jeta e natës po menoj o’ ma e gjallë, se s’ka far ndryshimi. […] Na e kem pasë, Prizreni u kanë vetëm nji korzë, lokale s’ka pasë sikur tash, u kanë korza në shadërvan, po tanaj dul në këtë pjesën kah Marashi […] e prej urës së gurit, urës së hekrit […] atje u kanë korza, prej urës së gurit deri aty. U formu dikur, se nuk u kanë, u kanë në shadërvan. Po shumë mirë u kanë, jeta u kanë e gjallë […] S’ka pasë natë që nuk delshim, veç nëse jena kanë në detyrë a diçka […] nëpër kafe jo shumë, po pak korzë, ecshim.