Her yıl dil farklarını görmek için Makedonya’da Ohrid, Dibra ya da başka bir yere gidiyorduk. Biz onlardan farklı bir dilde konuşuruz, orada gegë konuşuyorduk. Hatta 1972 yılında standard dilde konuşmaya başladık. Bizim için zordu, öğrenciler için daha zordu, veliler için daha da zordu, tüm yeni ek ve eklemlerim gelişinden dolayı…ama buna karşı ‘Söyleyin, doğrusu nasıl’ dediler. Alışmakta zorlandık, birkaç yıl sonra ise normalleşti. Ne zaman resmi bir görüşmeye gitsem, hep standard dili kullanırım, gegë kullanamam.

Kendimi çok güvende hissederdim, şartlar çok iyiydi, temizlik iyi bir seviyedeydi, arkadaş çevremde engeller yoktu, birçok topluluk vardı: Boşnaklar, Sırplar, Arnavutlar, Türkler ama çok iyi anlaşıyorduk, ortak bir hayatımız vardı. Ama, ben bizim bölümde çalışan tek Romdum, ama bir deyim vardır ‘Kişi kendini yansıttığı gibi, çevresinde bulur’. Yine de hiçbir zaman orada kendimi kötü hissetmedim, ne ilkokulda, ne lisede ne de yüksek pedagoji lisesinde, ben sınıfımda Rom topluluğunun tek üyesiydim ama hiçbir zaman kötü hissetmedim, arkadaşlarım da aralarında Rom topluluğunun bir üyesini bulundurmalarından ötürü kendilerini kötü hissetmediler. O zamanlarda iyi anlaşıyorduk… savaş patlamadan önce, imzalamaları gereken bazı anlaşmalar vardı. Bilmiyorum! Arnavutların çoğu sadece fabrikalardaki işlerini değil, okullarda ve her yerde işlerinden ayrıldılar.

Radmila Recepagiç vardı, müslümdandi, kimyacı… Kombinasyonlar, yapısal moleküller anlattığında, bir şekilde eve gidip çalışmaya ihtiyaç yoktu… derste o kadar dikkat ile dinleyip herşeyi direkt anlıyordum ve eve gidip çalışmadan da derslerden 5 (pek iyi) notları ile geçiyordum.

Sıkça bu ifadeyi kullanırız, bir Roma çocuğu doğunca, onlar anında dört dil konuşurlar, çünkü buradaki sosyal çevre bunu gerektiriyor ve bununla bir sorunumuz yok. […] Aklımda hep kalacak görüntü, beni çocuklarımı da motive etmeye teşvik etmiş bir andı. Annem beni hep okula götürüp getirirdi ve ilginç olanı ebeveynlerin sürekli çocuklarını takip edip ödevlerini yapmalarında yardımcı olması gerektiği kuralını biliyordu ve okuldan eve gelince ödevlerimi yapmamı isterdi, yazmamı, matematik ödevimi ya da okuma-yazma seanslarını etüd etmemi isterdi. Ve ancak ikinci yada üçüncü sınıfa kadar, annemin okuma yazmasının olmadığını anladım, çünkü hep başımın üstünde duruyordu, ne yaptığımı bildiğin sandım, ne okuyup yazdığımı. Hep anladığını zannediyordum.

Prizren’de kalmaya karar verdim, çünkü burayı en çok beğendim, çocuklar en çok Prizren’e uyum sağladılar. Buraya ‘66 senesinde geldiğimden berii hepsi burada arkadaş ve eş bulup, adapte oldular. Ben de adapte oldum. […].  Gilanda dedim ki, burada çok iyi vakit geçirdim ve burada bütün arkadaşlarım var, Priştine’ye gitsem, tüm Kosova orada, Podujeva orada, Drenas, Peya, Cakova, hepsi var, tüm Kosova Priştine’de, fakat burayı en çok sevdim, o zaman arkadaşlıklar kurdum, ve şimdi […]

Doğrusunu söylemem gerekirse, Prizren’de hayat çok değişmedi, bir tek hayatın biraz daha canlı olması hariç, yani gece hayatı, yoksa değişen pek birşey yok.  […] Prizren sadece bir çarşıydı, şimdiki gibi barlar yoktu, Şadrıvandaki çarşı vardı, sonra da Maraş kısmı çıktı […] taş köprüsünden, demir köprüsünden […]  oradan çarşı vardı, taş köprüsünden oraya. Bir ara oluştu, yoksa öncesinde yoktu, Şadırvandaydı. Ama çok iyiydi, hayat renkliydi […] Çıkmadığımız gece yoktu, görevde olduğumuz geceler hariç  […] kahvelere pek değil, ama sürekli çarşıya çıkıp yürüyorduk.